تصویر فوق در تاریخ 19 آبان ماه 1400، با استفاده از تلسکوپ کرونادوی خورشیدی ۹۰ میلمتری سازمان فضایی ایران در فیلتر اچ آلفا به ثبت رسیده است. در این تصویر چهار عارضه لکه های خورشیدی، زبانه های خورشیدی (در لبه های خورشید)، رشته های خورشیدی و پلاژها دیده می شود. برای بزرگنمایی روی تصویر کلیک کنید.
لکه ها، ناحیه‌ای بر روی سطح خورشید (فوتوسفر) می‌باشند که به وسیله فعالیت‌های شدید مغناطیسی بوجود می‌آیند که مانع از انتقال گرما از درون خورشید به سطح آن می‌شوند. این ناحیه‌ها به علت کاهش درجه حرارت سطح به وجود می‌آیند. آنها می‌توانند بدون کمک تلسکوپ از روی زمین نیز دیده شوند. اگرچه این ناحیه‌ها درجه حرارتی در حدود ۳۰۰۰ تا ۴۵۰۰ درجه کلوین دارند، تضاد دمای این ناحیه با مواد پیرامون در حدود ۵۸۰۰ کلوین به آنها اجازه می‌دهد تا به وضوح به عنوان لکه‌های سیاه دیده شوند. توزیع لکه‌های خورشیدی بر روی سطح خورشید در خلال چرخه ۱۱ ساله تغییر می کند. لکه‌های خورشیدی در آغاز یک چرخه در عرضهای جغرافیایی ۳۵ درجه شمالی یا جنوبی قرا ر می‌گیرند.
زبانه های خورشیدی، فورانهایی درخشان از سطح خورشید هستند، زبانه ها متصل به سطح خورشید بوده و تا محدوده ی جو خورشید (تاج) گسترش می یابند. آنها تا چندین ماه بر روی خورشید باقی می مانند.
رشته های خورشیدی، خطوطی راست یا منحنی شکل سیاه رنگ هستند که بر روی برخی از تصاویر گرفته شده از خورشید نمایان می شوند. رشته ها، قوسهای بزرگی از پلاسما در جو خورشید هستند. این ابرهای پلاسما توسط میدان مغناطیسی عظیم خورشید، در فضا نگه داشته شده اند و معمولا در بالای لکه های خورشیدی پدیدار می شوند. آنها می توانند تا چندین روز و حتی به مدت چند ماه دوام داشته باشند.
پلاژها، مناطق فعال و درخشان در کروموسفر خورشید هستند که در اطراف لکه های خورشیدی ظاهر می شوند. این مناطق نشاندهنده دما و چگالی بالاتر در کروموسفر هستند. معمولا پلاژهای درخشان پیش از لکه های خورشیدی نمایان می شوند و بنابراین خبر از ظهور لکه ها را می دهند. پلاژها غالبا از لکه ها بسیار بزرگتر هستند و پس از ناپدید شدن لکه های متناظرشان، همچنان روی خورشید باقی می مانند.
